بغض غریب

گل رفت و این گلستان دیگر صفا ندارد

بغض غریب بلبل گویا دوا ندارد

قلبم شکسته یارب آرام جان من کو

پشتم دوتا شد از غم پس تکیه گاه تن کو

کو آنکه بودن او برهان بودنم بود

کو آنکه دست گرمش طوقی به گردنم بود

ماهی منیر بودم همواره روبرویش

حالا چگونه باشم فارق ز مهر رویش

میرفت و اشک دیده بر گونه ام روان بود

با من نبود دیگر معشوق دیگران بود

5/4/92 ادهم

حسین شنبه 8 تیر 1392 ساعت 18:58

نظرات 4 + ارسال نظر

متین شنبه 9 شهریور 1392 ساعت 17:27

پشتم دوتا شد از غم پس تکیه گاه تن کو ...؟

زنده باد ...

مانا باشید ...ممنونم از توجه تون

حوری پنج‌شنبه 31 مرداد 1392 ساعت 01:12 http://moshti-deltangi.blogfa.com/

درود بر شاعر

"کو ان که بودن او برهان بودنم بود"

چون همیشه زیباست مثنوی هاتان

بیت آخر مصرع اول : احتمالا اشکال تایپی دارد (می رفت و اشک دیده بر گونه ام روان بود)

زنده باشید و پر مثنوی........