رهزن دیده

دلم آرام و رها بود از احوال جهان  

فارق از همهمه و قیل و مقالات زمان

نه غم دوری یاری که کنم بی تابی

نه دو چشم نگرانی که کشم بی خوابی

آمد آنروز که آرامش دل آخر شد

دیده از شوق تماشای نگاهت تر شد

مثل خورشید به تاریکی تن تابیدی

بذری از نور بر این خاک سیه پاشیدی

به کمند سر زلف تو گرفتار شدم

خو گرفتم به تو و از همه بیزار شدم
                                             ادهم      ۲۲/۵/۹۲