غزل تلخ

غزالی که صید دلم کرده بود

و یک عمر دین و دلم برده بود 

عزیزی که تا  لب ز لب می گشود

مجال غم و غصه دیگر نبود... 

قرار از دلم برد و پیمان شکست

و تیر کلامش به قلبم نشست

نشست و غزل خواند و شعری سرود

ردیفش همه ذکر یک واژه بود
 
شراری به جانم زد و زود رفت 

  و آن واژه این بود:

   ((بدرود))

          ... ((     ))... رفت !
       
      ادهم  24/1/92